Wilpattu en Anuradhapura

Gisterenavond als een blok in slaap gevallen na de lange 'vlieg'dag. Om 6 uur was ik wakker geworden door een tropische regenbui. Dit was geen regen meer maar een ganse oceaan die ze uitkieperden boven Negombo. Gelukkig duurde het niet lang en het was ook de enige regen die we voelden vandaag. Vandaag stond de verplaatsing naar Anuradhapura op het programma. Een ritje van ongeveer 5 uur. Het verkeer is hier ook niet te versmaden. Ze rijden hier officieel links maar eigenlijk rijden ze een beetje overal. Daar waar plaats is rijden ze en ben je fietser of voetganger, zorg dan dat je snel uit de weg bent. Maar onze Lalith is een goede chauffeur en (h)eerlijke mens. Hij dringt ons niets op maar doet wel voorstellen. Zo stelde hij voor om eventueel een bezoek te brengen aan het Wilpattu National Parc even ten oosten van Anuradhapura.

Ik had er nog nooit van gehoord en mijn reisgenoten al evenmin dus zeiden we unaniem 'ja'. We zien wel wat het wordt. Voor we daar aankwamen dronken we eerst nog een vers ananassapje ergens langs de weg. 's Middags aten we ook nog een Srilankaanse 'rice & curry'. We vroegen 'not spicy' (niet pikant). Na een paar happen stond Hilde haar mond en lippen in brand, braakte ik vuur uit al mijn poriën, kreeg Koen pikante diaree en liet Annick drie vuurscheten die het hardste staal deden smelten. Dit was voor hen 'not spicy' maar voor ons was dit zeer pikant eten. Wat moet dit zijn als het echt pikant eten is? Dit wil ik echt niet meemaken. Maar kom, je 'rijst' om te leren hé. Na de lunch namen we plaats in onze safari-jeeps op zoek naar de luipaard en olifant.

Het Wilpattu National Parc huisveste vroeger veel dieren, vooral Tamil-tijgers die er zich schuilhielden tijdens de burgeroorlog. Tussen haakjes 'Tamil-tijgers' zijn geen dieren maar de etnische minderheid die een jarenlange burgeroorlog uitvoerde met de overheid. Maar los van die 'Tamiltijgers' zaten er vroeger heel wat luipaarden, olifanten, herten, ... Maar stroperij en burgeroorlog maakten dat dit rijke biotoop snel verminderde. Nu de burgeroorlog achter de rug is, herstelt stilaan het dierenrijk en daar gingen wij nu op zoek naar. We bleven uiteindelijk een dikke vier uur in het park en zagen toch redelijk wat 'echte' dieren zoals Hilde het lyrisch omschreef. We zagen heel wat vogels waaronder de imposante neushoornvogel, maraboe, ijsvogel, ibissen, steltlopers, kleurrijke bijeneters, wilde duiven, warblers en barbets, drongos en nog meer onbekend kleurrijke vliegdingens. We zagen grote en kleine vlinders maar allemaal versierd met bonte kleuren, we werden opgeschrikt door een grote zwarte beer, we zagen herten met gewei en zonder gewei, een kleine mangoest, een iets grotere vos of wolf, grote drollen van olifanten maar geen enkele Aziatische olifant liet ook maar een spatje van zijn gat zien laat staan de iets zeldzamere luipaard.

Maar ze zijn en waren er en die gedachte alleen al deed ons plezier. We gaan ze gegarandeerd nog tegenkomen op deze reis. Wilpattu was niet gepland maar het was wel zeer bijzonder. Niet overweldigend maar wel mooi. Af en toe had je toch wel de indruk ergens op een Afrikaanse savanne rond te rijden. Later gaan we nog naar Yala National Parc en daar zullen we gegarandeerd meer zien. Eenmaal aangekomen in ons hotel dronken we een aperitief en genoten we van een heerlijke Srilankaanse maaltijd. Vandaag was een verbindingsdag maar wel eentje met een extraatje. Wilpattu was de moeite waard om even halt te houden. Hopelijk kan ik morgen hier enkele foto's plaatsen maar internetverbinding is niet zo goed. Morgen staat een dagje cultuur op het programma met een bezoek aan de site van Anuradhapura. We gaan dit met de fiets verkennen. Nieuw avontuur? Waarschijnlijk wel.